ΕΡΤ, 3ο ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ

Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΤΡΑΓΩΔΙΑΣ

"Έστιν ουν Τραγωδία / Μίμησης πράξεως σπουδαίας και τελείας / Μέγεθος εχούσης, ηδυσμένω λόγω / Χωρίς εκάστου των ειδών εν τοις μορίοις / Δρώντων και ου δι απαγγελίας / Δι ελέου και φόβου περαίνουσα /Την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν" - Αριστοτέλους, "Ποιητική"

Ο ΥΜΝΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΕΚΛΟΚΕΝΤΑΥΡΟΥ

Φαντάσου έναν καρεκλοκένταυρο με αποκολλημένα τα πισινά του, να έρπει προς το νέο του αξίωμα. Μοιάζει με αλλόκοτο μαλάκιο, αηδιαστικά απροστάτευτο και εμετικά θλιβερό. Την ώρα που πανικόσυρτο, σπεύδει να οχυρωθεί στο νέο του κέλυφος. Ίσως, γι' αυτό και κανένας από τους γυμνόποδες αδελφούς μου, δεν το πατάει. Τόσο πολύ το σιχαίνονται. - Κώστας Ι. Γιαλίνης

ΤΑΙΝΙΕΣ ΕΔΩ (Συνερ/να Κανάλια): www.youtube.com/user/TileorasisDagkilaswww.dailymotion.com/user/ArgyriosDagkilas

ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΜΠΕΙΤΕ: ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ ΧΑΟΣ *** ΧΑΟΣ

ΔΙΑΦΗΜΙΣΤΕΙΤΕ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ *** 20 Ε/6μ - 30 Ε/12μ

ΟΙ ΚΑΤΑΡΕΣ ΤΟΥ "ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ" ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΙΕΡΑΤΕΙΟΥ, ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΓΗΓΕΝΕΙΣ ΕΛΛΗΝΕΣ!

ΠΡΩΤΟΣ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΜΟΣ:
«Τοις ευσεβείς μεν επαγγελλομένοις τα των Ελλήνων δε δυσσεβή δόγματα τη ορθοδόξω και καθολική εκκλησία περί τε ψυχών ανθρωπίνων, και ουρανού και γης, και των άλλων κτισμάτων αναιδώς ή μάλλον ασεβώς επεισάγουσιν ανάθεμα (γ')».

Μετάφραση:
Σε όσους παριστάνουν τους ευσεβείς, ενώ, την ίδια στιγμή, εισάγουν με θράσος ή πολύ περισσότερο με ασέβεια στην Ορθόδοξη και Καθολική Εκκλησία τις ασεβείς δοξασίες των ΕΛΛΗΝΩΝ και για τις ανθρώπινες ψυχές και για τον ουρανό και τη γη και για τα άλλα κτίσματα, ΑΝΑΘΕΜΑ! ΑΝΑΘΕΜΑ! ΑΝΑΘΕΜΑ!..
Τρεις φορές Ανάθεμα δηλαδή στους:
Ορφέα, Θαλή, Αναξίμανδρο, Αναξιμένη, Πυθαγόρα, Ξενοφάνη, Παρμενίδη, Ζήνωνα, Εμπεδοκλή, Ηράκλειτο, Αναξαγόρα, Δημόκριτο, Σωκράτη, Πλάτωνα κ.α. ΟΛΟΙ οι Αναθεματισμοί: ΕΔΩ


"Οι καλύτερες τουρκικές εφημερίδες (και πληθώρα ιστοσελίδων), είναι οι Ελληνικές!.." Αργ. Δαγκ.

ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΙΣ: Οι λογαριασμοί μας στο “Πανοράμιο” μηδενίστηκαν αυτοβούλως. ΜΗΝ τους ψάχνετε...

ΠΡΟΣΟΧΗ!.. ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΜΑΣ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΔΕΛΤΙΑ ΤΥΠΟΥ ΠΡΟΣ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ...

Οι ιστοσελίδες μας ΔΕΝ δημοσιεύουν Δ.Τ. γραμμένα δίγλωσσα, ήτοι: Ελληνικά ανακατεμένα με Αγγλικούρες, Γερμανικούρες, Γαλλικούρες, υποψιαζόμαστε σε λίγο θα μας στέλνουν και Κινεζικούρες! Συντάσσετε τα Δ.Τ. σας σε αμιγή Ελληνική γλώσσα, δεκτά γίνονται μόνον τα ακρωνύμια σε Λατινικό αλφάβητο, ή φράσεις γνήσιες, ατόφιες της Λατινικής γραφής και γλώσσης.


Τρίτη 6 Μαρτίου 2018

ΤΟ ΒΑΤΕΡΛΩ ΤΗΣ ΣΑΡΑΣ ΝΤΡΑΙΒΕΡ, ΣΤΟ ΦΕΤΙΝΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

ΕΝΑ ΠΑΝΑΘΛΙΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΤΗΣ ΣΑΡΑΣ ΝΤΡΑΪΒΕΡ ΓΙΑ ΤΟΝ ΖΑΝ ΜΙΣΕΛ ΜΠΑΣΚΙΑ, ΕΝΑΝ ΠΕΡΙΘΩΡΙΑΚΌ ΑΛΉΤΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ , ΣΤΟ “ΦΝΘ” ΠΡΟΧΘΕΣ... 

Κι όταν λέμε πανάθλιο, εσείς βάλτε και κάτι παραπάνω.
 

Το θέμα της ταινίας ήταν ένας περιθωριακός μαύρος από όλες τΙς απόψεις στην Αμερική, ο οποίος προσπαθούσε να γίνει καλλιτέχνης μέσω του παρανόμου και παναθλίου “γράφιτι”, τελικά τα... κατάφερε! 
Τα κατάφερε τόσο καλά μάλιστα, που οι αθλιότητες με τις οποίες μουτζούρωνε τους τοίχους για χρόνια, στο τέλος... δραπέτευσαν στο διάστημα! 
Στον πρόλογο της ταινίας η σκηνοθέτης και η κολλητή της -κολλητή της πιθανώς από κάθε άποψη- μας ανακοίνωσαν βαρύγδουπα ότι ο Ζαν Μισέλ Μπασκιά, ο περιθωριακός αλήτης ήταν αυτός που εφηύρε και την λέξη “γκέϊ”! Τεράστια ανκάλυψη!.. Εμπλουτίζοντας και τα αμερικανικά λεξικά, μ’ αυτήν την αριστουργηματική λέξη, γεμίζοντας πιθανώς τεράστια υπερηφάνεια και τους Αμερικανούς λεξικογράφους οι οποίοι μπορεί να ένοιωσαν και τρισευτυχισμένοι, που κάποιος, επιτέλους, καμουφλάρισε τόσο ωραία για το λαό, την κακίστη λέξη πούστης, πούσταρος! Αρχιπούσταρος!
Από τεχνικής, σκηνοθετικής απόψεως το ντοκιμαντέρ της Ντάιβερ, ήταν ένα κακό συνονθύλευμα αμερικανικών... ασπρομαύρων επικαίρων εποχής στα 3/4 του χρόνου της ταινίας, σε εικόνα 3:4, που σημαίνει πως η κ. Ντράιβερ, δεν μπήκε καν στον κόπο να κινηματογραφήσει τίποτα, παρά ελάχιστες σκηνές και κάτι ψευτοανιμέϊσιον καλικαντζούρες!
Να ληφθεί υπ’ όψιν ότι τα γυρίσματα εικόνας 3:4 είναι και απαγορευτικός όρος για την συμμετοχή ταινίας στο Φεστιβάλ, βασικός κανόνας των υποψηφίων ταινιών απαράβατος, είναι τα γυρίσματα 9:16 και η ποιότητα υψηλή ανάλυση 1080. Για όσους καταλαβαίνουν από αυτήν την ορολογία.
Η ταινία της Ντράϊβερ όχι μόνον δεν ήταν 9:16, όχι μόνον δεν είχε υψηλή ανάλυση 1080, αλλά και τα αμερικανικά, παλιά “επίκαιρα” που χρησιμοποίησε όπως είπαμε -κλεψίτυπα βεβαίως, όλα-, ήταν από τις χειρότερες εικόνες που έχουμε δει στον κινηματογράφο!
Τίποτα δεν θύμιζε στην ταινία κινηματογράφηση 21ου αιώνα, την οποία μπορούν πλέον να κάνουν και κινηματογραφικές ψηφιακές μηχανές πάρα πολύ χαμηλού κόστους. Να μην πούμε και τηλέφωνα.
Από τεχνικής απόψεως λοιπόν, το έργο της Ντράιβερ έπρεπε να πάει στα σκουπίδια ευθύς εξ’ αρχής από την επιτροπή αξιολογήσεως, κι έχουμε την εντύπωση πως, η επιτροπή αυτό θα έκανε, και με μίσος μάλιστα, αν η μεγαλόσχημη αυτή κυρία -στην οποία ΌΛΟΙ έτρεχαν
δουλάκια πίσω της- δεν άκουγε στο βαρύγδουπο όνομα Σάρα Ντράιβερ.
Στην υπόθεση του έργου, με καθαρά αμερικανικό χαρακτήρα και ιδιομορφία, κατασκευή, ένας τσογλαναράς περιθωριακός όπως είπαμε μαύρος, πνιγμένος και βουτηγμένος στα ναρκωτικά και την ακολασία, προσπαθεί να γίνει καλλιτέχνης -γιατί αυτό του γυαλίζει στην πείνα του και την λιγούρα άφραγκος πεινασμένος, ασήμαντος μουσικός
που είναι- τα καταφέρνει να βγάλει λίγες πενταροδεκάρες πριν πεθάνει σε νεότατη ηλικία, αν και δεν μας το λέει η σκηνοθέτης, από τι πέθανε... Έιτζ; Ναρκωτικά; Ντόπα, σίγουρα!
Για να μη σας κουράζω, κανείς σοβαρός σκηνοθέτης ή παραγωγός στην Ευρώπη τουλάχιστον, θα ασχολούνταν ποτέ να κινηματογραφήσει την ζωή αυτού του υποκειμένου, ευτυχώς, η “κολλητή” της Ντράιβερ της το έδωσε, το παραχώρησε πολύτιμο θησαυρό που κατείχε το θέμα, την στιγμή που ΌΛΟΙ οι Αμερικανοί σκηνοθέτες και παραγωγοί, της το ήθελαν -σημειώστε εδώ μούσι με καπέλο, προφανώς- απειλώντας ακόμα και την ζωή της(!), έτσι μας είπε, θεωρώντας και τεράστια τύχη που έζησε δυο χρόνια μαζί του... Τον πηδούσε; Την πηδούσε; Αδιευκρίνιστο στην αρχή, στην παρουσίαση της ταινίας!
Ο καλός σκηνοθέτης, και στη μυθοπλασία και στο ντοκιμαντέρ, διακρίνεται για την καλή κινηματογράφηση, την καλή λήψη εικόνων δηλαδή, το καδράρισμα, τις γωνίες λήψεως των σκηνών, ο Όρσον Ουέλες έγινε διάσημος σκηνοθέτης γιατι είχε μια δική του οπτική κινηματογραφική
γωνία, αυτά διδάσκουν οι σχολές κινηματογραφίας, την ευφυή αντίληψη των εικόνων, τη σωστή τοποθέτηση, την ωραία φωτογραφία, χρώμα, την ρεαλιστική απόδοση σεναρίου, κλπ, κλπ.
Τίποτα από τα παραπάνω χαρακτηριστικά δεν είχε αυτή η ταινία της Ντράιβερ, όσο για το μήνυμα που εξέπεμψε όπως όλες οι ταινίες στους ταλαίπωρους θεατές που της αφιέρωσαν δυο τεράστιες ώρες από την πολύτιμη ζωή τους -ο κινηματογράφος είναι καλή τέχνη μηνυμάτων προς το κοινό- ήταν το “πάρτε μία νταβανόβουρτσα, βγείτε στους δρόμους και μουτζουρώστε όποιον τοίχο βρείτε μπροστά σας, μηδέ εξαιρουμένων και των... ανθρώπων”. Αφού η ταινία πέραν όλων των άλλων, ήταν και ένας άθλιος διθύραμβος, ύμνος για το “γράφιτι”, την μάστιγα της εποχής που βρωμίζει τόσο ανελέητα και τόσο ανεξέλεγκτα τη ζωή μας! Της σχιζοφρένειας αυτής κάποιων τσογλανιών, που έχουν καταμαυρίσει, καταμουτζουρώσει τα πάντα -παρότι αυτή η αηδία διώκεται και ποινικά- στη ζωή μας μέσα και έξω.
Και στην Αμερική διώκεται ποινικά το γράφιτι, επομένως η κ. Ντράιβερ εξωθώντας την αμερικανική νεολαία σ’ αυτή την παρανομία, στην ουσία το παίζει και ψευτοεπαναστάτης του σαλονιού.

Αυτό την ρωτήσαμε στο τέλος της ταινίας στη συζήτηση, αν το μήνυμα της ταινίας της ήταν “βγείτε έξω, πάρτε μια νταβανόβουρτσα και μουτζουρώστε τα πάντα”, μας απάντησε αμήχανα “ναι”, και όταν κατάλαβε την γκάφα της, το γύρισε στο: η ταινία μου θέλει να πει στις περιθωριακές ομάδες της Αμερικής, βγείτε έξω και προσπαθήστε να γίνεται... καλλιτέχνες!.. “Φάε πούτσα μ’ καλαμμπόκι”!.. Που είπε κι ο αδερφός του Θανάση στον Μητροπολίτη Κατερίνης!

Από την κακίστη αυτή ταινία, να επισημάνουμε όλως ιδιαιτέρως πως, ήταν μια καθαρά αμερικάνικη πίτα, ταινία, δεν ενδιέφερε κανέναν, απολύτως, άλλο λαό, δεν είχε και δεν έχει τίποτα το πανανθρώπινο, ή έστω ευρωπαϊκό μέσα της, είναι ένα καθαρά υπολυπολιτισμικό υποπροϊόν αμερικάνικο, όπως είναι όλα αυτά που μας εξάγει η σαβούρα, όπως έχει καταντήσει το αμερικανικό σινεμά.
Και βεβαίως, δεν είμαι εγώ που θα το πει αυτό, το είπαν άλλοι πολύ μεγάλοι κινηματογραφιστές πριν από μένα -βαρύγδουπα ονόματα του αμερικανικού σινεμά- ο κινηματογράφος της Αμερικής στέρεψε, καμπούριασε, παπούριασε, δεν έχει να μας προσφέρει τίποτα, απολύτως, σήμερα ανακυκλώνει την παλιά του δόξα, με κακόγουστες, κακόφορμες, επανεκδόσεις θέματα και φάρσες.
Μια τέτοια ταινία-φάρσα, ήταν και η ταινία ντοκιμαντέρ της Σάρας Ντράιβερ.

 
Να γίνω και λίγο προφητικός -που το φοβάμαι πολύ... Να δείτε που αυτή η ταινία, μπορεί να πάρει και το πρώτο βραβείο στο φετινό Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης!


Οπότε θα έχουμε να λέμε για πολύ μεγάλη ξευτίλα, για ένα πραγματικό... "βατερλώ" του Φεστιβάλ! 




 -*-


“Λουλούδια που Μαράθηκαν Νωρίς” και "Το Αμάρι στις Φλόγες"

Στον αντίποδα του σάπιου και εντελώς αμερικανικού έργου, ταινίας της ψυχανώμαλης Ντράιβερ, είδαμε το αριστούργημα του Ματθαίου Φραντζεσκάκη και της Βίκης Αρβελάκη (66΄) χθες, με τον ποιητικό τίτλο “Λουλούδια που Μαράθηκαν Νωρίς”, στη μικρή και άβολη αίθουσα “Φρίντα Λιάππα” μέσα στο λιμάνι. 
Λέμε άβολη γιατί αυτή η αίθουσα όπως και η “Μαρκετάκη”, δεν παίρνουν, βία-βία, παραπάνω από 120-130 άτομα.
Εδώ είναι και το δυσανάλογο των προβολών, κάποια έργα που η επιτροπή προγράμματος τα θεωρεί μεγάλα και τρανά, τρανά ονόματα δημιουργών σκηνοθετών όπως αυτό της Σ. Ντράιβερ, τα προβάλει στις μεγάλες και ξεχωριστές αίθουσες του Φεστιβάλ που είναι ο “Τορνές” ο “Κασσαβέτης” το “Ολύμπιον”, ακόμα και ο “Ζάννας”, ενώ η “μαρίδα”, εξοστρακίζεται και  προβάλλεται στις αίθουσες “Μαρκετάκη", “Λιάππα”, και η ακόμα πιο μαρίδα, στις αίθουσες του Μουσείου Κινηματογράφου οι οποίες είναι χωρητικότητος, το πολύ, 30 ατόμων! Πριβέ κατάσταση συγγενών δηλαδή.
Σ’ αυτή την αίθουσα λοιπόν, παίχθηκε το καταπληκτικό έργο “Λουλούδια που Μαράθηκαν Νωρίς” των δημιουργών που αναφέραμε, στον αντίποδα και εδώ της σούπας “Το Αμάρι στις Φλόγες” του Τάσσου Μπιρσίμ, ο οποίος πήρε ένα τραγικό θέμα, πραγματικά, από την ναζιστική κατοχή, αλλά με τον επιπόλαιο τρόπο που το κινηματογράφησε, το έκανε άθλιο ρεπορτάζ ημέρας, από αυτά με τα μαρκούτσια που κυνηγούν οι αυτοσχέδιοι και αυτοχριζόμενοι δημοσιογράφοι, για να παιχθούν στο βραδινό δελτίο ειδήσεων του καναλιού, ευελπιστούντων και την μεγάλη τηλεθέαση της τάξεως του 2% του ελληνικού πληθυσμού.

Τα “Λουλούδια που Μαράθηκαν Νωρίς” είναι όντως ένα αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ, το οποίο όμως ως διαγωνιζόμενο δεν ψηφίσαμε με την άριστη ψήφο, αλλά την προηγούμενη “καλή”, κι αυτό γιατί, όχι μεμψιμοιρώντας -η καλή φωτογραφία δεν είναι μεμψιμοιρία σε ένα φιλμ- δεν μας ικανοποίησε όσο έπρεπε, η φωτογραφία! 

Η φωτογραφία δεν ήταν αντάξια του ταινίας.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.